29 de Abril de 1048
Anoche tuve un sueño. Una bella mujer, descendiente de mi sangre, se acercó a mi lecho, sentose y sonriendo recitó unas bellas palabras en mi dulce idioma occitano, lengua de mi oscuro catarismo:
Bels dous amics, ben vos puosc en ver dir
qe anc no fo q’eu estes ses decir,
pos vos conuc ni·us pris per fin aman;
ni anc no fo q’eu non agues talan,
bels douz amics, q’eu soven no·us veses,
mi anc no fo sasons qe m’en pentis;
ni anc no fo, si vos n’anes iratz,
q’eu agues joi, tro qe fosetz tornatz;
ni anc....
Tibors, Bels Dous amics, Ben vos puosc en ver dir (440,1)
Para todo el que desconoce la lengua de Oc, aquí mismo os lo traduzco:
Bello y dulce amigo, en verdad os puedo decir,
que no habéis dejado nunca de hacerme desearos,
desde que habéis querido que os tuviera por amante;
y tampoco ha habido ni un instante,
bello y dulce amigo, que veros no quisiese,
que nunca de amaros me he arrepentido,
ni nunca , cuando habéis partido airado,
y con gozo fuera, si no hubieseis vuelto,
ni nunca....
Tibors, Bello amigo, en verdad os puedo decir (440,1)
Tibors, Poetisa occitana, Sérignar (Alpes Marítimos), escrito entre 1125 y 1150.

0 comentarios:
Publicar un comentario